ساختار نحوی و مختصّات بلاغی روح الارواح سمعانی

روح الارواح یکی از متون عرفانی فارسی است که به دلیل رویکرد تأویل گرایانه نویسنده آن در شرح و تبیین اسماء الهی از یک سو و بهره مندی از ظرفیت های زبان ادبی در پردازش آن معانی در فرم و ساختار، از سوی دیگر، میتواند در ردیف متون منثور هنری زبان فارسی، چون مرصادالعباد و کشف الاسرار قرار گیرد؛گرچه برخی ظرافت های ادبی بکار رفته در متن، ارزشهای آن را از این هم فراتر برده است. اهمیّت این اثر از جهات یاد شده وکم توجّهی محقّقان در بازشناسی جایگاه هنری این کتاب در میان آثار منثور ادبی در حوزه تصوّف، ضرورت تحلیل و تبیین سبک شناسانه این اثر را آشکار میسازد. از آنجا که نویسندگان این تحقیق معتقدند چگونگی استفاده از نظام نحوی و بلاغی زبان، نقطه ثقل بازنمایی جنبه های هنری نثر روح الارواح است؛ لذا بررسی و تحلیل خودرا در این دو دستگاه یاد شده، محدود کرده اند. از برآیند این جستار بر می آید که برخی از شاخصه های بارز دستوری و بلاغی روح الارواح، بدلیل اختصاص داشتن کاربرد آن به این اثر، مبیّن تشخّص و تمایز سبک نویسنده روح الارواح است.